Με λένε Φραγκάκι και είμαι αιώνων. Κι αυτά που είδα εχθές σούρουπο βράδυ, δεν τα χω δει ποτέ ξανά. Μα πιο πολύ με τρόμαξαν τα πρώτα πρωινά…
Ακούστε δω τι έγινε, ας δούμε με σειρά…
Σε μια στενή από τις πολλές μου που κόπηκε κομμάτια, που οι ξηρολιθιές της τρίζουν, που τρέμουνε την πρώτη τη βροχή πως θα τις ρίξει κάτω, ήρθαν χθες πάλι άνθρωποι που μ’ αγαπούν και βάδισαν…
Ήρθαν να δουν τι γίνομαι, πως στέκω. Ήρθαν και για να συμπληρώσαν σήματα στα κομμένα μου κομμάτια για να μη χάνονται οι διαβάτες σε αυτά μου τα τοπία που είναι πια ανάστατα…
Και καθώς αυτοί φεύγανε, λίγο πιο κάτω μόλις, στην άλλη μου πλαγιά, αντίκρυσα για πρώτη φορά αυτό που λένε οι άνθρωποι Αστυνομία Άνδρου… Δε γνώριζα πως ήταν αυτό, δεν το είχα δει ποτέ ξανά, μα είχα ακούσει μόνο ιστορίες πως βοηθάει στο νησί…
Continue reading
