Και τo Φραγκάκι μίλησε ξανά… και είπε την αλήθεια!
Με λένε Φραγκάκι και είμαι αιώνων. Κι αυτά που είδα εχθές σούρουπο βράδυ, δεν τα χω δει ποτέ ξανά. Μα πιο πολύ με τρόμαξαν τα πρώτα πρωινά…
Ακούστε δω τι έγινε, ας δούμε με σειρά…
Σε μια στενή από τις πολλές μου που κόπηκε κομμάτια, που οι ξηρολιθιές της τρίζουν, που τρέμουνε την πρώτη τη βροχή πως θα τις ρίξει κάτω, ήρθαν χθες πάλι άνθρωποι που μ’ αγαπούν και βάδισαν…
Ήρθαν να δουν τι γίνομαι, πως στέκω. Ήρθαν και για να συμπληρώσαν σήματα στα κομμένα μου κομμάτια για να μη χάνονται οι διαβάτες σε αυτά μου τα τοπία που είναι πια ανάστατα…
Και καθώς αυτοί φεύγανε, λίγο πιο κάτω μόλις, στην άλλη μου πλαγιά, αντίκρυσα για πρώτη φορά αυτό που λένε οι άνθρωποι Αστυνομία Άνδρου… Δε γνώριζα πως ήταν αυτό, δεν το είχα δει ποτέ ξανά, μα είχα ακούσει μόνο ιστορίες πως βοηθάει στο νησί…
Για μια στιγμή αναθάρρησα, είπα ‘να, ήρθαν επιτέλους να με σώσουν ! Γιατί -την Κυριακή θαρρώ πως ήταν- αυτοί που με αγαπούν και με φροντίζουν είχαν ζήτησει βοήθεια από αυτό που άνθρωποι αποκαλούν Αστυνομία Άνδρου… μπας και προλάβουν τις πληγές μου. Κι ας ήτανε φως ακόμη όταν ζητήσανε βοήθεια. Όμως δεν ήρθαν τότε, είπαν ότι ο δρόμος ήταν δύσκολος και τα άτομα τους λίγα…
Μα έκανα λάθος δυστυχώς… Εχτές δεν ήρθε η Αστυνομία Άνδρου να με σώσει… ήρθε καθώς σκοτείνιαζε στον δρόμο μου τον δύσκολο, με τρεις ανθρώπους της, άξιο απορίας γιατί, να πιάσει τους ανθρώπους που ήρθαν να με φροντίσουν!… Κι ας είχανε χαρτιά, και ας φορούσαν μάσκες, κι ας ήταν δύο δύο σε διαφορετικά αμάξια…Το μήνυμα ήταν σαφές: Άνθρωποι μην ξαναπάτε στο Φραγκάκι, φοβηθείτε!… Άνθρωποι πληρώστε και το πρόστιμο και φιμωθείτε… Και να δεχτείτε και αυτό που γράφουμε στην κλήση πως ούτε χαρτιά δείξατε και ήσασταν πεζοί. Άνθρωποι δηλαδή δεχθείτε να υπογράψετε ψέματα χωρίς καμία λογική…
Τι κι αν ερώτησαν τους Αστυνομικούς ποιος τους εζήτησε να έρθουν και για ποιο λόγο σε τούτη δω την ερημιά μου που δύσκολα ο ιός κολλά, τίποτε αυτοί…Τι κι αν τους ρώτησαν τι έγινε προχτές και δεν ήρθαν στον ίδιο δρόμο τον δύσκολο για να με δουν, τι κι αν τους ρώτησαν γιατί τα έγγραφα δεν έκαναν, τίποτε αυτοί…. Τι κι αν ο διοικητής της Αστυνομίας δεν φορούσε ούτε στολή, τίποτε αυτοί…. Για να μην πω στο τέλος τι άκουσα…ντρέπομαι να το πω…
Και βάρυναν τα ψέμματα πρωί πρωί, πως τάχα κείνοι που με αγαπούν εμπόδισαν τους άλλους, αυτούς που με πληγιάζουν… αχ ουρανέ πως τους αντέχεις τους ανθρώπους με τόσα ψέμματα γεμάτους; Μακάρι να μπορούσανε να τους εσταματήσουν, μα κάτι τέτοιο όχι δεν έγινε ποτέ.
Στα μέρη μου βάδισαν άνθρωποι με μπέσα και φιλότιμο, βάδισαν κι άλλοι άδικοι πολύ…Αυτό που είδα όμως εχτές με κάνει και τρομάζω… Όχι για μένα, για τη δική μου σάρκα που την ετρώνε σιγά σιγά… Αλλά για τη ζωή στην Άνδρο, τον ευλογημένο τούτο τόπο που όσοι τον βάδισαν τον ξέρουν και τον πλησιάζει μεγάλη σκοτεινιά …
Το Φραγκάκι, 18 Νοεμβρίου 2020
