ΕΦΣΥΝ: Το ίδιο το φαινόμενο είναι κυνικό…

Aυτή τη φορά δεν παρακολούθησα τόσο επισταμένα όσο παλιότερα το θέμα των πυρκαγιών…  Ελπίζω να γίνει κατανοητό το σκεπτικό μου για να μη παρεξηγηθώ. Δεν είναι πως ξαφνικά άρχισα να αδιαφορώ για τη φύση, για το πράσινο που χάθηκε, για τα ζώα, για όλες τις πολύπλευρες συνέπειες. Αυτή τη φορά το εσωτερικό μου αντιστάθηκε.

Όχι δεν συνήθισα, ούτε έγινα σκληρόπετσος. Κουράστηκα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν θέλω να συμμετάσχω σε ένα στημένο παιχνίδι με μόνιμο θύτη τον άνθρωπο και θύμα την ανυπεράσπιστη μπροστά στον ανθρώπινο δόλο φύση.

Από σεβασμό στη φύση την ίδια δεν ήθελα να ψάξω παραπέρα για την πολλοστή φορά που τη ζημιώνουμε, που την καταστρέφουμε. Μα, καλά θα πει κάποιος, αλλάζει κάτι με αυτό; Είναι στάση η (επιτηδευμένη) αδιαφορία; Όχι, αλλά η λύση είναι κάτι που σχετίζεται κυρίως με άλλους, με τους υπεύθυνους που μάλλον δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά (και) στο συγκεκριμένο τομέα. Εδώ και δεκαετίες…

Όταν κάποιοι βάλουν ένα δάσος στο μάτι, η δουλειά δυστυχώς αργά ή γρήγορα θα γίνει… Το θέμα είναι να μη μπει στο μάτι ένα συγκεκριμένο (οποιοδήποτε) δάσος. Αλλά, αυτό σημαίνει πως μάλλον δεν έχει έρθει η σειρά του και πως έχουν προτεραιότητα άλλα. Κυνικά αυτά που γράφω; Μα, το ίδιο το φαινόμενο είναι κυνικό…

Λέμε, λέμε, λέμε, και πάντα γίνεται αυτό για το οποίο λέμε. Σα να προβλέπεις επεισόδια στην επέτειο του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου, ειδικότερα τα παλιότερα χρόνια που ήταν και πιο «θερμά» στο συγκεκριμένο τομέα. Γενικώς, όταν οι καιρικές συνθήκες ευνοούν, τότε ξεσπάνε σχεδόν ταυτόχρονα πολλές φωτιές. Παραπάνω από όσες θα αναλογούσαν σε ένα στατιστικής υφής προβλεπτικό μοντέλο… Και κάποιες φορές και με χωροχρονική συμμετρία που σε αφήνει αμήχανο…

Ξαφνικά, στην ίδια την ελληνική κοινωνία, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, προκύπτουν συνθήκες πίεσης, αδυναμίας, απόγνωσης, συμβιβασμού και φόβου. Δημιουργείται συχνά η αίσθηση μίας ασύμμετρης απειλής για να καλλιεργούνται συγκεκριμένα συναισθήματα και να αδρανοποιούνται ατομικές και συλλογικές κινητικότητες…

Επί της ουσίας, γιατί μπαίνουν φωτιές στα ελληνικά δάση; Το συγκεκριμένο ερώτημα αφορά στις περιπτώσεις που έχουμε να κάνουμε με οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών. Πολλά λέγονται. Ανεμογεννήτριες, ξενοδοχεία, οικόπεδα, αλλαγή χρήσης γης, κατασκοπευτικοί ανταγωνισμοί και δολιοφθορές, διάφορα. Τι ισχύει και δεν ισχύει εγώ δεν μπορώ να το ξέρω…

Δεν είμαι, ευτυχώς, μπροστά όταν κανονίζονται τέτοια σχέδια, ενώ, πάλι ευτυχώς, οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να συναναστρέφομαι δεν βάζουν φωτιές στα δάση… Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, τρέχουν και σβήνουν φωτιές, βοηθούν ζώα, και χαίρομαι πολύ και για αυτό και για αυτούς… Επομένως, μία καλή απάντηση, αρκετά προσεγγιστική στην πραγματικότητα για το γιατί μπαίνουν οι φωτιές μπορεί να δώσει μονάχα το… παρελθόν…

Αν δούμε σε όλες τις μεγάλες φωτιές που έκαψαν δάση στην Ελλάδα από το 1980 κιόλας, τι ακολούθησε στους συγκεκριμένους χώρους. Έτσι, θα καταλάβουμε ποιοι ωφελούνται διαχρονικά. Το κάθε έγκλημα αυτοφακελώνεται…. Αλλά, αρκετά με όλα αυτά. Η ψυχή μας πρέπει να προστατεύεται και το μυαλό είναι ένας καλός περιφρουρητής της…

Αλλάζω ύφος και πνεύμα: η φύση είναι τεράστια και (ακόμα τουλάχιστον) ανεξάντλητη. Και παρά τη ζημιά που της κάνουμε διαρκώς έχει πολλά ακόμα μέρη να μας προσφέρει για όψιμα φευγιά. Σταματάω και φέτος τα κείμενα για κάποιες μέρες, ξέροντας πολύ καλά πως όταν γυρίσω η Ελλάδα θα είναι ίδια. Δεν λείπουν οι νότες αισιοδοξίας, δεν λείπουν τα άτομα και οι φορείς που δουλεύουν σωστά και υπεύθυνα, δεν έχουμε χάσει ακόμα την πίστη μας ολικά στον άνθρωπο και στους γύρω μας.

Όμως, τα προβλήματα είναι πολλά, προσαρμόζονται και αυτά στους καιρούς, άρα είναι ταχύτατα…, και πάντα μας δηλώνουν την παρουσία τους χωρίς να τα νοιάζει και τόσο πολύ για το πώς είμαστε κάθε φορά μέσα μας. Ας είναι. Καλές διακοπές και θα τα ξαναπούμε μετά τον Δεκαπενταύγουστο…